İlgini çekebilir

Canlıların yavruları için -gerektiğinde ölümü göze alabilecekleri- olağanüstü fedakârlıklarını herkes bilir. Bu yüzden, -beklenenin aksine- anne-babaların evlatlarını öldürmesi karşısında; tüylerimiz diken diken olur, irkiliriz. Ancak, bu sevimsizliğe, doğada sanıldığından çok rastlanır. *** Gen bencilliği nedeniyle, -özlere göre- üvey evlatların öldürülmesi görece daha sıktır. Genlerin -kendilerini taşıyan canlıya- buyruğu, -her ne pahasına olursa olsun,- olabildiğince çok sayıda kopyasının geleceğe taşınması; bunun için de o kopyaları taşıyan yavruların sağ kalıp üremesidir. Ancak, her gen seti, -bencilce-, herhangi bir değil, doğrudan kendi kopyalarının çoğaltılması peşindedir. Genlerinin bitmek bilmeyen fısıltılarıyla, kolay kolay hiçbir canlı, enerjisini, bir başkasının kalıtım kodlarını taşıyan yavru için harcamak istemez. Sınırlı zaman ve enerjisini, mümkünse kendi, değilse kendininkine en yakın gen kopyalarını taşıyan yavrulara adamayı yeğler. Bu dürtüler nedeniyl